Eerste dagen in Ecuador
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
05 Februari 2018 | Ecuador, Cumbayá
Zo, mijn eerste dagen hier in Ecuador zitten erop! Vrijdagochtend vroeg vertrokken naar Schiphol. Ik moest in Atlanta overstappen en ik had al opgezocht dat ik mijn tas weer op moest halen en opnieuw moest inchecken in Atlanta... Maar bij het inchecken van mijn tas op Schiphol kreeg ik een mooi paars label en hoefde dat niet meer :). Goed geluisterd naar alle lange en vele vragen van het Delta personeel over mijn tas, sticker op mijn paspoort en toen kon ik wachten totdat het vliegtuig zou vertrekken. Voor de gate was nog een random handbagage check, maar daar hoefde ik gelukkig niet nog een keer doorheen :) Dag Nederland, op naar Ecuador! De reis ging goed, maar was wel erg lang, dus toen ik eindelijk in Quito aankwam en ik nog een stempel in mijn paspoort kreeg, zag ik mijn tas al liggen en kon ik direct doorlopen, was ik wel blij. Ik werd opgehaald door mijn gastmoeder (Fati) en gastvader (Leo) en zij stonden netjes klaar met een bordje met mijn naam erop. Mijn gastgezin woont tussen Cumbayá en Tumbaco in, twee gemeentes van Quito van wat ik nu heb begrepen. Mijn verwachtingen van mijn verblijf waren best laag, ook omdat ik geen idee had hoe ze hier zouden leven. Het werd mij al best snel duidelijk dat mijn gastgezin het goed voor elkaar heeft en dat ik in een rijkere buurt terecht zou komen. Er is een grote bewakingspost voor de ingang van de hele wijk en dan zijn er nog kleinere wijkjes in de wijk zelf, die eigenlijk ook allemaal nog een elektrisch hek hebben met of zonder bewaker ervoor. Veilig gevoel dat wel, maar aan der andere kant ook raar, omdat ik weet dat dit absoluut niet de standaard is. Leo werkt in de olieindustrie en Fati schildert. Ze hebben een klein hondje, die gelukkig goed is afgericht en ik er dus geen last van heb ;) .
Ik heb een eigen kamer met een eigen badkamer en internet. Van het hoogteverschil heb ik gelukkig eigenlijk geen last, behalve dat ik iets sneller buiten adem ben als ik een trap of berg beklim, maar dat is goed te overzien. Mijn jetlag ben ik langzaam aan het uitslapen en is hopelijk morgen of overmorgen wel over.
Zaterdag ben ik met de twee andere internationale studenten mee geweest via een hele mooie wandelroute naar een mega winkelcentrum. Ik heb hen veel vragen kunnen stellen en het was fijn om nog even Engels te kunnen praten. Helaas zijn zij zondag vertrokken naar de Galapagos eilanden voor drie maanden, dus ik zie ze niet meer terug. Zondag vond ik het meteen ook al een stuk lastiger, omdat ik me best wel alleen voelde en ik gewoon nog niet zo goed wist waar ik was en wat ik allemaal kon en moest doen. Ik ben nog een stukje gaan wandelen in de natuur die hier echt heel erg mooi is en twee meter lopen is van het huis. Aafke (een andere student uit Maastricht) vroeg of ik 's avonds mee wilde eten met haar en Madda (nog een andere student) in Quito. Dat was best wel fijn om even met hun te kunnen praten over hun ervaringen tot nu toe. Om daar te komen, moest ik met de bus. Dat kost 0,25$ en je de busstops staan op de meest vage plekken langs de snelweg. Mijn gastmoeder had me naar de halte gebracht en goed uitgelegd waar ik uit moest stappen, dit heeft ze gelukkig ook nog even kunnen vertellen aan het hulpje van de buschauffeur in de 3 seconden dat die bus stil staat. Ik heb daarna het hulpje maar elke keer heel goed aangekeken met een blik van help me aub ;). Nou dat heeft hij gedaan en ik ben op de juiste plek uitgestapt en daarna meteen in een taxi kunnen stappen naar mijn eindbestemming. Daar aangekomen heb ik eerst nog hulpeloos op straat staan zoeken naar het guesthouse, maar gelukkig stond ik toch op de goede plek en was het uiteindelijk erg gezellig. Op het dakterras had ik echt een prachtig uitzicht over de stad Quito en de bergen die daaromheen liggen. Het is hier ongeveer 20 graden het hele jaar door en in de middag regent het nu soms, maar dat is ook best wel lekker. Terwijl we gezellig een theetje zaten te drinken, kwam er een bij (of een ander zwart/geel gestreepte soort) vast te zitten tussen mijn arm en ben ik voor het eerst in mijn leven gestoken door zo'n ding. Nu is mijn rechterbovenarm ongeveer twee keer zo dik en het jeukt best wel, feest.
Vandaag was mijn eerste dag van het coschap en ik had eigenlijk nog steeds geen idee wat nou helemaal de bedoeling was omdat ik veel verschillende dingen had gehoord. Echt heel vrolijk was ik vanochtend dan ook niet, vooral omdat de taal toch echt nog wel een behoorlijke barrière is af en toe. Ik heb de universiteit een beetje kunnen zien en ben daarna met mijn contactpersoon naar centro de salud de Tumbaco gereden, waar ik de komende 8 weken zal zitten. Ik zou eerst in een andere stad zitten, maar dat vonden ze toch te ver voor mij, dus nu ben ik hier geplaatst. De kliniek is publiek, wat betekent dat de gemiddelede bevolking van Ecuador hier langskomt. Het gesprek tussen mijn contactpersoon en het hoofd? van de kliniek heb ik 10% van verstaan denk ik. Vooral omdat het nogal druk ik en ze de neiging hebben om snel te praten... Ik ben bij een verpleegkundige neergezet en zij heeft mij de hele dag meegenomen. Ik denk dat ik bij haar de komende tijd zal zitten. Zij doet het GGD vaccinatie programma van Ecuador. Alles gaat hier nog schriftelijk en dat vergt veel tijd, plus dat iedereen ongeveer tegelijk binnenkomt, was dat in het begin voor mij een grote chaos.
Ik zag in het begin helemaal geen andere studenten, maar aan het begin van de middag zag ik ze gelukkig wel en met twee heb ik al wat kunnen praten. Het gaat opzich wel prima met mijn Spaans als niet iedereen door elkaar praat en het niet te druk is ;) Alle studenten dragen hier scrubs (operatiekleding) en alleen artsen dragen een witte jas. Ik heb alleen een witte jas op dit moment, dus ik heb een aantal keer al de vraag gekregen waar mijn scrubs zijn... Die worden hopelijk snel geregeld, maar echt welkom voelde ik me niet vandaag.
Die eerste week is altijd moeilijk, dat weet ik nog wel van Ghana, maar dat maakt wel dat ik het nu soms wat lastig heb. Ik hoop snel wat nieuwe mensen te leren kennen waar ik ook tripjes in het weekend mee kan doen.
Dus even samengevat gaat het goed met me, maar ben ik nog heel erg aan het wennen aan een nieuw land. Ik ben benieuwd naar de komende tijd en wat ik allemaal kan gaan doen!
Liefs Myrthe
Ik heb een eigen kamer met een eigen badkamer en internet. Van het hoogteverschil heb ik gelukkig eigenlijk geen last, behalve dat ik iets sneller buiten adem ben als ik een trap of berg beklim, maar dat is goed te overzien. Mijn jetlag ben ik langzaam aan het uitslapen en is hopelijk morgen of overmorgen wel over.
Zaterdag ben ik met de twee andere internationale studenten mee geweest via een hele mooie wandelroute naar een mega winkelcentrum. Ik heb hen veel vragen kunnen stellen en het was fijn om nog even Engels te kunnen praten. Helaas zijn zij zondag vertrokken naar de Galapagos eilanden voor drie maanden, dus ik zie ze niet meer terug. Zondag vond ik het meteen ook al een stuk lastiger, omdat ik me best wel alleen voelde en ik gewoon nog niet zo goed wist waar ik was en wat ik allemaal kon en moest doen. Ik ben nog een stukje gaan wandelen in de natuur die hier echt heel erg mooi is en twee meter lopen is van het huis. Aafke (een andere student uit Maastricht) vroeg of ik 's avonds mee wilde eten met haar en Madda (nog een andere student) in Quito. Dat was best wel fijn om even met hun te kunnen praten over hun ervaringen tot nu toe. Om daar te komen, moest ik met de bus. Dat kost 0,25$ en je de busstops staan op de meest vage plekken langs de snelweg. Mijn gastmoeder had me naar de halte gebracht en goed uitgelegd waar ik uit moest stappen, dit heeft ze gelukkig ook nog even kunnen vertellen aan het hulpje van de buschauffeur in de 3 seconden dat die bus stil staat. Ik heb daarna het hulpje maar elke keer heel goed aangekeken met een blik van help me aub ;). Nou dat heeft hij gedaan en ik ben op de juiste plek uitgestapt en daarna meteen in een taxi kunnen stappen naar mijn eindbestemming. Daar aangekomen heb ik eerst nog hulpeloos op straat staan zoeken naar het guesthouse, maar gelukkig stond ik toch op de goede plek en was het uiteindelijk erg gezellig. Op het dakterras had ik echt een prachtig uitzicht over de stad Quito en de bergen die daaromheen liggen. Het is hier ongeveer 20 graden het hele jaar door en in de middag regent het nu soms, maar dat is ook best wel lekker. Terwijl we gezellig een theetje zaten te drinken, kwam er een bij (of een ander zwart/geel gestreepte soort) vast te zitten tussen mijn arm en ben ik voor het eerst in mijn leven gestoken door zo'n ding. Nu is mijn rechterbovenarm ongeveer twee keer zo dik en het jeukt best wel, feest.
Vandaag was mijn eerste dag van het coschap en ik had eigenlijk nog steeds geen idee wat nou helemaal de bedoeling was omdat ik veel verschillende dingen had gehoord. Echt heel vrolijk was ik vanochtend dan ook niet, vooral omdat de taal toch echt nog wel een behoorlijke barrière is af en toe. Ik heb de universiteit een beetje kunnen zien en ben daarna met mijn contactpersoon naar centro de salud de Tumbaco gereden, waar ik de komende 8 weken zal zitten. Ik zou eerst in een andere stad zitten, maar dat vonden ze toch te ver voor mij, dus nu ben ik hier geplaatst. De kliniek is publiek, wat betekent dat de gemiddelede bevolking van Ecuador hier langskomt. Het gesprek tussen mijn contactpersoon en het hoofd? van de kliniek heb ik 10% van verstaan denk ik. Vooral omdat het nogal druk ik en ze de neiging hebben om snel te praten... Ik ben bij een verpleegkundige neergezet en zij heeft mij de hele dag meegenomen. Ik denk dat ik bij haar de komende tijd zal zitten. Zij doet het GGD vaccinatie programma van Ecuador. Alles gaat hier nog schriftelijk en dat vergt veel tijd, plus dat iedereen ongeveer tegelijk binnenkomt, was dat in het begin voor mij een grote chaos.
Ik zag in het begin helemaal geen andere studenten, maar aan het begin van de middag zag ik ze gelukkig wel en met twee heb ik al wat kunnen praten. Het gaat opzich wel prima met mijn Spaans als niet iedereen door elkaar praat en het niet te druk is ;) Alle studenten dragen hier scrubs (operatiekleding) en alleen artsen dragen een witte jas. Ik heb alleen een witte jas op dit moment, dus ik heb een aantal keer al de vraag gekregen waar mijn scrubs zijn... Die worden hopelijk snel geregeld, maar echt welkom voelde ik me niet vandaag.
Die eerste week is altijd moeilijk, dat weet ik nog wel van Ghana, maar dat maakt wel dat ik het nu soms wat lastig heb. Ik hoop snel wat nieuwe mensen te leren kennen waar ik ook tripjes in het weekend mee kan doen.
Dus even samengevat gaat het goed met me, maar ben ik nog heel erg aan het wennen aan een nieuw land. Ik ben benieuwd naar de komende tijd en wat ik allemaal kan gaan doen!
Liefs Myrthe
