De eerste week
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
15 Februari 2013 | Ghana, Accra
Akwaaba! Een heel ander land! Dat is mijn eerste indruk van Ghana. Na een lange, goede, vliegreis landde ik dan eindelijk in Accra! Ik stap het vliegtuig uit en wordt aangevallen door een muur van hitte! 20:00 en nog steeds 30 graden... Dan kom je in een rij terecht voor de immigratie die toch minstens een uur duurt. Even je koffer pakken zoals in Nederland zit er niet in. Een massa mensen die allemaal hun koffer willen hebben. Uiteindelijk zag ik mijn koffer, mezelf door de massa gewurmd en 5 mensen geraakt met mijn koffer, maar toen had ik hem wel :) Ik kon de man van Projects Abroad goed vinden en heel goed en lief ontvangen. Hij heeft me welkom geheten en verteld wat we nu zouden gaan doen. Er was nog iemand geland, dus daar moesten we ook nog op wachten. Mijn Ghanese naam is Abena, dus dat hoorde ik constant van Nyame (de man van PA die mij van het vliegveld op heeft gehaald). Mijn gastgezin is best ver weg, dus we moesten nog een half uur met de taxi (en geloof me die zouden in NL al lang 10 jaar afgeschreven zijn) door Accra rijden. Ik werd ontvangen door mijn gastmoeder en we hebben even gepraat en toen ben ik gaan slapen. De volgende dag zou ik mijn induction ( dan laten ze je alles zien wat belangrijk is voor mij in Ghana) hebben.
Hier in Ghana zijn ze al om 05:00 wakker en dat weet je dan ook. Mijn induction was goed, maar ik heb toen zoveel nieuwe dingen gezien, dat ik niet helemaal wist hoe ik dit ooit zou gaan leren en mijn draai in zou gaan vinden. Tijdens mijn induction heb ik ook een Ghanese lunch gekregen en ik kan nou niet zeggen dat ik het eten hier erg lekker vind. Het is best pittig en vet. De eerste dag ( woensdag) vond ik best zwaar, omdat het allemaal nieuw was en ik werd heel veel alleen gelaten en dan mis je de mensen om je heen wel. In mijn gastgezin zijn nog drie andere vrijwilligers, 1 uit Duitsland, 1 uit Ierland en 1 uit Japan. Het zijn hele leuke en lieve mensen en toen ik hun ook leerde kennen, ging het alweer een stuk beter. Het dagritme van de mensen hier is heel erg anders, wat grootendeels te maken heeft met de temperatuur denk ik, want het is hier echt niet normaal warm! Het eten van mijn gastmoeder is daarentegen wel heel erg lekker. Het enige waar ik geen fan van ben, is het ontbijt. Het brood is hier heel erg macthtig en elke keer als je een hap neemt, wordt het voor mijn gevoel drie keer zou groot als het in mijn maag beland, maar het fruit hier is ZO LEKKER! Het liefste eet ik de hele dag mango! Elke dinsdag en donderdag gaan we met de medische vrijwilligers op outreach. We gaan dan naar een school en checken de kinderen op ringworm of kleine wondjes. Ook nemen we de bloeddruk van de leraren op en een hoge bloeddruk komt hier veel voor. Ik vond de outreach echt geweldig en ben heel blij dat we dit twee keer per week doen. We zijn eerst naar een school geweest en het was een private school, wat resulteerde in veel gezonde kinderen, wat natuurlijk goed is. We zijn ook nog naar een weeshuis/school geweest en dat was voor mij toch wel de eerste keer dat ik echt zag hoe het ook kan zijn hier. De kinderen stormen op je af en roepen Obruni (witte) en willen echt aandacht. De weg naar deze school was echt slecht en mijn examinator zou hier zijn favoriete zin : Hier komen de rug- en nekklachten vandaan constant gebruiken. Na de outreach ben ik met de andere vrijwilligers naar Labadi beach gegaan, dit een schoon strand waar je ook in de schaduw kan zitten. Ik heb mijn volunteer kaart nog niet, maar als ik die wel heb dan kan ik daar gratis naar binnen. Niet dat het anders duur is, want Ghana is goedkoop. Ik hoorde op het strand dat er in NL nog sneeuw lag, dus ik kon extra genieten van het zonnetje :)
Vandaag heb ik mijn eerste dag bij het ziekenhuis gehad en ik ben daar nu nog minder enthousiast over. In NL krijg je vijf minuten met een arts en hier kan het een kwartier duren of langer. Alles gaat hier sowieso langzamer en dat is iets wat ik heel erg aan moet wennen. Je moet in het ziekenhuis ook echt laten weten dat je iets wil doen, maar het is niet dat je echt nodig bent. Het Korle Bu Hospital heeft een aparte HIV/AIDS afdeling, waar de bloeddruk en gewicht wordt gemeten en counselling wordt gegeven. Ook hebben ze een afdeling waar AIDS pati"enten liggen. Ik heb de bloeddruk gemeten helemaal alleen en dat vond ik toch wel heel erg leuk om te doen. Het ging niet altijd helemaal vlekkeloos, maar uiteindelijk ik het bij bijna iedereen gelukt. We hebben vanmiddag ook een meeting gehad met een paar mensen van de staff en de medische vrijwilligers en gepraat over het medische vrijwilligersproject. Dit vond ik heel erg fijn. Je ziet even de andere vrijwilligers en kan praten over wat er allemaal gebeurt en de staff hier is echt super aardig! Ik zou wisselen van gastgezin omdat dat dichter bij het ene ziekenhuis is, maar hoogstwaarschijnlijk kan ik nu toch blijven in het gastgezin waar ik nu ben, wat ik heel erg fijn vind. Ik ga wel wisselen van ziekenhuis, maar daar ga ik ook de andere afdelingen bezoeken, waar ik ook heel erg blij mee ben.
Ze doen hier niet aan straatnamen, maar aan landmarks en dat helpt wel hoor voor een nieuweling als ik. Mijn huis is dicht bij een tro-tro stop en dan heb je een goede verbinding met de stad. Wat je je bij een tro-tro moet voorstellen is een minivan waarin alles is gestript behalve de stoelen, de buitenkant waarvan het dak in bloemeprint is. Er gaan ongeveer 15 man in, en je moet maar niet nadenken als je in een tro zit. Ik vind het best prima vervoer en het is goedkoop (0,20 eurocent) voor een ritje van twintig minuten. Het is een chaotische stad en het spreekt zichzelf vaak tegen. De riolering is bovengronds en ligt voor met afval. Veel vuilnis wordt verbrand en overal staat: Keep the city clean of PLEASE DO NOT URINATE HERE. Overal om je heen hoor je getoeter wat de normaalste zaak van de wereld is hier. De taxi's doen het om je aandacht te trekken en verder doen ze het als ze het ergens niet mee eens zijn.
Stroom en water zijn twee dingen waar je niet op kunt vertrouwen hier. De stroom valt vaak uit en dan heb je dus geen fan (weet het nederlandse woord niet) en dan lig je echt zeiknat in je bed. En het water is nu ook op. Dus ik ben overgegaan op bakjes. Het zijn kleine dingen waar je aan moet wennen. Ik heb het idee dat ik steeds meer gewend raak aan het leven hier, maar ik vind het niet altijd even leuk. Alle straatverkopers, en dan zijn er duizenden, willen je wat verkopen en op een gegeven moment ben je daar wel klaar mee.
Ik vind het leuk, maar ik zal het vast nog leuker gaan vinden over een tijdje. Nu ben ik nog steeds aan het acclimatiseren en mijn plek aan het vinden, maar ik heb er vertrouwen in dat dat gaat lukken. Er zijn hele lieve mensen om mij heen die me willen helpen en het heeft natuurlijk ook tijd nodig. Ik zou ook graag willen dat ik iets minder op een melkfles lijk en dat mijn hoofd iets minder rood zal aanlopen. Er waait hier altijd een zeewind en dat is echt heerlijk! Ik denk dat ik volgende week wat foto's op facebook zal zetten en weer wat zal schrijven.
Liefs Myrthe
p.s. ik heb een Ghanees nummer: +233 (0) 20331768 (volgens mij is dat de landcode van Ghana
Hier in Ghana zijn ze al om 05:00 wakker en dat weet je dan ook. Mijn induction was goed, maar ik heb toen zoveel nieuwe dingen gezien, dat ik niet helemaal wist hoe ik dit ooit zou gaan leren en mijn draai in zou gaan vinden. Tijdens mijn induction heb ik ook een Ghanese lunch gekregen en ik kan nou niet zeggen dat ik het eten hier erg lekker vind. Het is best pittig en vet. De eerste dag ( woensdag) vond ik best zwaar, omdat het allemaal nieuw was en ik werd heel veel alleen gelaten en dan mis je de mensen om je heen wel. In mijn gastgezin zijn nog drie andere vrijwilligers, 1 uit Duitsland, 1 uit Ierland en 1 uit Japan. Het zijn hele leuke en lieve mensen en toen ik hun ook leerde kennen, ging het alweer een stuk beter. Het dagritme van de mensen hier is heel erg anders, wat grootendeels te maken heeft met de temperatuur denk ik, want het is hier echt niet normaal warm! Het eten van mijn gastmoeder is daarentegen wel heel erg lekker. Het enige waar ik geen fan van ben, is het ontbijt. Het brood is hier heel erg macthtig en elke keer als je een hap neemt, wordt het voor mijn gevoel drie keer zou groot als het in mijn maag beland, maar het fruit hier is ZO LEKKER! Het liefste eet ik de hele dag mango! Elke dinsdag en donderdag gaan we met de medische vrijwilligers op outreach. We gaan dan naar een school en checken de kinderen op ringworm of kleine wondjes. Ook nemen we de bloeddruk van de leraren op en een hoge bloeddruk komt hier veel voor. Ik vond de outreach echt geweldig en ben heel blij dat we dit twee keer per week doen. We zijn eerst naar een school geweest en het was een private school, wat resulteerde in veel gezonde kinderen, wat natuurlijk goed is. We zijn ook nog naar een weeshuis/school geweest en dat was voor mij toch wel de eerste keer dat ik echt zag hoe het ook kan zijn hier. De kinderen stormen op je af en roepen Obruni (witte) en willen echt aandacht. De weg naar deze school was echt slecht en mijn examinator zou hier zijn favoriete zin : Hier komen de rug- en nekklachten vandaan constant gebruiken. Na de outreach ben ik met de andere vrijwilligers naar Labadi beach gegaan, dit een schoon strand waar je ook in de schaduw kan zitten. Ik heb mijn volunteer kaart nog niet, maar als ik die wel heb dan kan ik daar gratis naar binnen. Niet dat het anders duur is, want Ghana is goedkoop. Ik hoorde op het strand dat er in NL nog sneeuw lag, dus ik kon extra genieten van het zonnetje :)
Vandaag heb ik mijn eerste dag bij het ziekenhuis gehad en ik ben daar nu nog minder enthousiast over. In NL krijg je vijf minuten met een arts en hier kan het een kwartier duren of langer. Alles gaat hier sowieso langzamer en dat is iets wat ik heel erg aan moet wennen. Je moet in het ziekenhuis ook echt laten weten dat je iets wil doen, maar het is niet dat je echt nodig bent. Het Korle Bu Hospital heeft een aparte HIV/AIDS afdeling, waar de bloeddruk en gewicht wordt gemeten en counselling wordt gegeven. Ook hebben ze een afdeling waar AIDS pati"enten liggen. Ik heb de bloeddruk gemeten helemaal alleen en dat vond ik toch wel heel erg leuk om te doen. Het ging niet altijd helemaal vlekkeloos, maar uiteindelijk ik het bij bijna iedereen gelukt. We hebben vanmiddag ook een meeting gehad met een paar mensen van de staff en de medische vrijwilligers en gepraat over het medische vrijwilligersproject. Dit vond ik heel erg fijn. Je ziet even de andere vrijwilligers en kan praten over wat er allemaal gebeurt en de staff hier is echt super aardig! Ik zou wisselen van gastgezin omdat dat dichter bij het ene ziekenhuis is, maar hoogstwaarschijnlijk kan ik nu toch blijven in het gastgezin waar ik nu ben, wat ik heel erg fijn vind. Ik ga wel wisselen van ziekenhuis, maar daar ga ik ook de andere afdelingen bezoeken, waar ik ook heel erg blij mee ben.
Ze doen hier niet aan straatnamen, maar aan landmarks en dat helpt wel hoor voor een nieuweling als ik. Mijn huis is dicht bij een tro-tro stop en dan heb je een goede verbinding met de stad. Wat je je bij een tro-tro moet voorstellen is een minivan waarin alles is gestript behalve de stoelen, de buitenkant waarvan het dak in bloemeprint is. Er gaan ongeveer 15 man in, en je moet maar niet nadenken als je in een tro zit. Ik vind het best prima vervoer en het is goedkoop (0,20 eurocent) voor een ritje van twintig minuten. Het is een chaotische stad en het spreekt zichzelf vaak tegen. De riolering is bovengronds en ligt voor met afval. Veel vuilnis wordt verbrand en overal staat: Keep the city clean of PLEASE DO NOT URINATE HERE. Overal om je heen hoor je getoeter wat de normaalste zaak van de wereld is hier. De taxi's doen het om je aandacht te trekken en verder doen ze het als ze het ergens niet mee eens zijn.
Stroom en water zijn twee dingen waar je niet op kunt vertrouwen hier. De stroom valt vaak uit en dan heb je dus geen fan (weet het nederlandse woord niet) en dan lig je echt zeiknat in je bed. En het water is nu ook op. Dus ik ben overgegaan op bakjes. Het zijn kleine dingen waar je aan moet wennen. Ik heb het idee dat ik steeds meer gewend raak aan het leven hier, maar ik vind het niet altijd even leuk. Alle straatverkopers, en dan zijn er duizenden, willen je wat verkopen en op een gegeven moment ben je daar wel klaar mee.
Ik vind het leuk, maar ik zal het vast nog leuker gaan vinden over een tijdje. Nu ben ik nog steeds aan het acclimatiseren en mijn plek aan het vinden, maar ik heb er vertrouwen in dat dat gaat lukken. Er zijn hele lieve mensen om mij heen die me willen helpen en het heeft natuurlijk ook tijd nodig. Ik zou ook graag willen dat ik iets minder op een melkfles lijk en dat mijn hoofd iets minder rood zal aanlopen. Er waait hier altijd een zeewind en dat is echt heerlijk! Ik denk dat ik volgende week wat foto's op facebook zal zetten en weer wat zal schrijven.
Liefs Myrthe
p.s. ik heb een Ghanees nummer: +233 (0) 20331768 (volgens mij is dat de landcode van Ghana
-
15 Februari 2013 - 17:49
Pien:
Lieve Myrthe,
Wat leuk dat je wat op je blog schrijft!! Ik dacht net wanneer zal ze eens in de lucht komen met hoe haar eerste dagen zijn geweest ;)!
Dat klinkt inderdaad wel als een enorme overgang!! Ander eten, temperatuur, taal, er komt wat op je af zeg!! Wel leuk dat je ook al dingen zelf mocht doen zoals bloeddruk meten! Je zal vast snel meer gewend raken aan het land en de gewoontes! En over een tijdje ben jij gewoon ook mega bruin ;)! Haha! Ik ben benieuwd naar je volgende verhalen en misschien wel foto's!
Veel plezier nog!
Liefs,
Pien -
15 Februari 2013 - 17:50
Alyanne:
dag lieve myrtie!
oeeh dat ziekenhuis klinkt echt heel erg leuk! je zal vast snel nieuwe mensen ontmoeten die er ook komen werken! het weer is iniedergeval 100 keer beter dan in nl met -5 en een ijsstorm! mijn donderdagavond was al een stuk minder leuk! ik hoop voor je dat het andere ziekenhuis ook zo leuk is!
dat outreach? lijkt mij ook erg gaaf! tot snel!!!
heel veel plezier iniedergeval!! xxx -
15 Februari 2013 - 18:23
Fleur:
Heee lieve Myrthe,
Wat een leuk verhaal! Het zal zeker wel even wennen zijn in het begin. Super gaaf dat je zelf al allemaal dingen mag doen :). Ik hoop dat het andere ziekenhuis beter bevalt! Fijn dat je lieve mensen om je heen hebt. Pas maar op met verbranden!
Geniet van deze mooie ervaring en het lijkt me leuk om je volgende verhaal te lezen!
Xxxx fleur
-
15 Februari 2013 - 20:24
Anja:
Dag lieve schat!
Wat een leuk blog! ik ben blij dat het goed met je gaat! Frank en ik zijn benieuwd naar foto's!!!! Wat een enorme cultuur schok zul jij daar hebben, lijkt me best pittig!!
Voor jou info: HET IS HIER KOUD!!!!!
Misschien verlang je er wel eens naar om je rode hoofd even af te laten koelen in Nederland..... Lijkt me niet....
Geniet ervan van deze super leuke ervaring!!
Hoe ziet de stad eruit? Hoogbouw, laagbouw, krotten, een mix...?
Liefs en kussen van Frank en mij
Mama xxxxx -
15 Februari 2013 - 20:39
Gijs:
Lieve Myrthe,
Hier is alles normaal, Joosje laat wat scheetjes en Ajax heeft van Steau Boekarest gewonnen.
Het is hier niet warm, rond het vriespunt ongeveer. En joosje laat nog een scheetje. Ik verwacht zondag mijn kado thuisgestuurd te krijgen, ik verwacht een auto maar het zal wel wat modder en een bakje kleffe rijst worden. Ik hoop dat je heel veel geniet van je vakantie :) en doe de Irishman de groeten van me.
Je liefhebbende broer -
15 Februari 2013 - 23:21
Jorijn:
AAAAAHHHH!!!!! Zo leuk om van je te lezen!! Ik probeer me een beetje in te leven, maar het gaat niet echt :P Wij stappen morgen in de auto naar de sneeuw(ben nu in NL), dus ik zal aan je denken als we daar zijn ;) Ben benieuwd wat je allemaal gaat meemaken daar, hoop dat je steeds meer mag doen in het ziekenhuis, dat zou wel leuk zijn. En btw, een fan (die gebruiken we echt super veel op Nexus) dat is een ventilator :P
Hele dikke kus en ik kijk uit naar je volgende blog!!!
XXXXXXXXXX Uri :P -
16 Februari 2013 - 14:21
Dymph Van Hulten:
Hai Myrthe,
Leuk jou verslag te lezen, maar je maakt wat mee he zeker de eerste dagen als alles nieuw is en de temperatuur daar ga je vast en zeker aan wennen zo dat je straks lekker bruin bent.
We hebben ook genoten van de foto,s en het filmpje van Joosje toch even iets heel anders die kleine teddybeer,ze vertelde dat ze papa en mama aan het zoeken was.
Nou we zijn heel benieuwd hoe het je verder gaat, geniet en doe heel veel nieuwe indrukken op
Fijn hoor z,n blog kunnen we jou op afstand toch een beetje volgen.
Myrthe Dikke knuffel van ons en heel veel succes, Gr Oma en Opa vanHulten -
17 Februari 2013 - 19:43
Oma Annie:
Hoi Myrthe,
Leuk hoor om je verslag te kunnen lezen. Wel heel anders he je leven daar, maar je zal zien hoe snel het went. Je bent meteen al aan het werk wel spannend lijkt me. Je komt er dan goed in dat scheelt.
Ik hoop dat je inmiddels al een beetje aan de warmte gewend bent en je witte huid zal vast alwel een mooi kleurtje hebben!
We kijken uit naar je volgende verhaal en hopen dat je veel mooie ervaringen zal opdoen.
Veel succes en liefs van Opa B en Oma A (van Alyanne)
-
24 Februari 2013 - 15:34
Fieteke En Henk Griep:
Hi Myrthe,
Wat een boeiend verslag heb je geschreven op je blog. Zo leuk om het te volgen. Net of je zo een beetje meereist.
Maar ook dat je toch al medische handelingen mag doen.
Maar wat zal je moeten wennen zo de eerste tijd. Echt alle zo gewone dingen voor je, alles is zo anders. En natuurlijk de warmte, waarvan wij nu denken oh wat heerlijk, maar als je erin moet werken is het heel afmattend.
We hopen, dat je een beetje je draai hebt gevonden. En er ook leuke jonge mensen zijn, waar je je ervaringen mee kan delen.
Wij zitten nu in Frankrijk, het sneeuwt buiten. Betekent dat we nu niet op Levi kunnen passen.
En dat Joosje Levi ook 1 week moet missen. Ze blijven elkaar zo leuk vinden.
Staat Levi haar al op te wachten in de voordeur en roept hij hard ""Joosje"".
Ook zo toevallig dat wij oppassen en Joosje net aan de overkant woont.
Ze vertelt ook, dat jij in Ghana bent. Zo eigenwijs.
Myrthe, we kijken uit naar je nieuwe blog.
lieve groeten, je overburen Fieteke en Henk
